1960'ların sonlarından başlayıp 1970'lere yayılan Amerikan sinemasında devrim yaşandı. Yeni Hollywood hareketi. Bu hareketin ön saflarında, “Bonnie and Clyde”, “The Graduate” ve “M*A*” gibi klasiklerle patlayan gençlik karşı kültürüne değinen farklı eğlence disiplinlerinden (film, tiyatro veya televizyon) oluşan bir yönetmen ekibi vardı. S*H.” Dünya deliriyormuş gibi hissediyordu ama filmler bir şekilde bu düşüşü anlamlandırmamıza yardımcı oluyordu. Sinemaseverler sinema sanatının bu yeni moda tarzına alışamadan film veletleri geldi. Francis Ford Coppola, Brian De Palma, Martin Scorsese, George Lucas ve Steven Spielberg endüstrinin kafesini son derece farklı şekillerde sarstı. Muhteşem bir zamandı. Daha sonra stüdyolar, Lucas ve Spielberg'in belki farkında olmadan da yardımıyla bir formüle kilitlendiler: Doğru ticari düğmeye basarlarsa tek bir filmden yüz milyonlarca dolar kazanabilirlerdi. İşte o anda Yeni Hollywood dönemi öldü.
O dönemin hiçbir film yapımcısı, “The Godfather”, “The Conversation”, “The Godfather Part II” ve “Apocalypse Now”dan oluşan dört filmlik birçok kişi tarafından aşılmaz bir başarı olarak kabul edilen Coppola kadar başarılı olamadı. hiç kimse bu durumu “One From the Heart”ın neredeyse kariyerini öldürecek fiyaskosunda olduğu kadar sert bir şekilde ele almadı. Coppola sersemlemişti. Şirketi Zoetrope Studios'un parçalanmış hayalini canlı tutmak için bir darbeye ihtiyacı vardı. Yani okul çocuklarının tavsiyelerine göre hareket etmekSE Hinton'ın genç yetişkin romanı “The Outsiders”ın uyarlamasını yaptı. Bunu yaparken, filmini 1960'ların ortalarına özgün bir şekilde benzeyen genç oyuncularla doldurmak ve aynı zamanda kitabı bu kadar popüler yapan ters taraf kaygısını da satmak zorundaydı. Cast direktörleri Janet Hirshenson ve Jane Jenkins derinlere indiler ve aralarında C. Thomas Howell, Patrick Swayze, Tom Cruise, Emilio Estevez ve Rob Lowe'un da bulunduğu şaşırtıcı yeni yüzlerden oluşan bir kadroyla ortaya çıktılar.
“Brat Pack” lakabı 1985'e kadar bu oyunculara uygulanmadı, ancak 1984'e gelindiğinde, “Fast Times at Ridgemont Lisesi” gibi cinsel içerikli açık gençlik komedileri ücretli kablolu yayında yoğun rotasyonla ve “Sixteen Candles” bütün bir neslin televizyona çekilmesiyle kullanılmaya başlandı. John Hughes'un keskin-duygusal estetiğine rağmen, yeni bir sinema akımının geldiği açıktı.
Brat Pack'in bir “The Godfather”ı varsa bu “The Breakfast Club”dı ve o dönemde Marlon Brando'su varsa bu da Judd Nelson'dı. Ateşli, asi ve inkar edilemez derecede yetenekliydi. Gelecek onundu. Peki neden kariyeri bu kadar yükseklere ulaşamadı ve neden Hollywood'la işi bitmiş gibi görünüyor?
